گزیده ای از شعر مسافر سهراب سپهری

چرا گرفته دلت، مثل آنکه تنهایی. چقدر هم تنها!

خیال می کنم دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستی.

دچار یعنی عاشق.

و فکر کن که چه تنهاست اگر که ماهی کوچک،

دچار آبی دریای بی کران باشد. چه فکر نازک غمناکی!

و غم تبسم پوشیده ی نگاه گیاه است.

و غم اشاره ی محوی به رد وحدت اشیاست.

خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند

و دست منبسط نور روی شانه ی آنهاست.

نه، وصل ممکن نیست، همیشه فاصله ای هست.

اگرچه منحنی آب، بالش خوبی است برای

خواب دل آویز و ترد نیلوفر، همیشه فاصله ای هست.

دچار باید بود وگرنه زمزمه ی حیرت

میان دو حرف حرام خواهد شد. و عشق

سفر به روشنی،  اهتزاز خلوت اشیاست. و عشق

صدای فاصله هاست. صدای فاصله هایی که غرق ابهام اند.